اشعار

اگـر چه رتـبـۀ او در غـدیـر معـنا شد            ولی حـقـیـقـتِ این مـرد دیـر معنا شد

قـسـم به معنیِ آیـاتِ "هَـلْ أَتى" با او            هـمـیشه حـقِ یـتـیـم و اسـیـر معنا شد

همین که دستِ علی در غدیر بالا رفت            برای بـارِ نـخـسـتین "امیـر" معنا شد

کسی مطابقِ هارون برای موسی بود            برای حـضرتِ طـه وزیـر مـعـنـا شد

کسی که وقتِ رکـوعِ نـماز می‌بخـشد            فـقـط به دستِ علی دستگـیر معنا شد

همان علی که ابرمردِ فتحِ خـیـبر بود            همان که وقت نبردش "دلیر" معنا شد

کتابِ فـضلِ عـلی قـرن‌ها نوشته شده            ولی حـقـیـقتِ این مـرد دیـر معـنا شد

اذکار تـسـبـیـح مـناجاتـم طرب داشت            محراب گـویا نیت عرض ادب داشت
نام علی می‌جوشد و سجاده تب داشت            ذی‌الحجۀ این روزها بوی رجب داشت

شام سقـیفه مُرده و صبح غـدیـر است
کافر بمـیـرد هر که بی‌حُبّ امیر است

یکـتـا خـدا، یکـتـا عـلی، یکـتـا پیـمبر            تکـلـیف را روشن نـمود آنجا پـیـمـبر
فـرمـوده مـدح حضرت مولا پـیـمـبـر            دسـت عـلی را مـی‌بـرد بـالا پـیـمـبـر

اتـمـام حجّـت کرد با گمراه و بدخـواه
پـس نیست دسـتی روی دسـتان یـدالله

از دشمنانش پست و بی‌بنـیادتر نیست            از بـنـدۀ حـیـدر کـسـی آزادتـر نـیست
از خــانـۀ مـولای مـا آبـادتـر نـیـسـت            از شخص زهرا هیچ شخصی شادتر نیست

اسـم علی حک شد به گردنـبـند زهرا
دنـیـا نـمی‌ارزد به یک لـبخـنـد زهـرا

بی‌بی‌ست شخص فاطمه آقاست حیدر            مـادر بـتـول و حضرت باباست حیدر
مانـند کـفـو خویش بی‌هـمتاست حـیدر            مـولاتـنـا زهـرا و مـولانـاست حـیـدر

هرکس که مهر حـیدر و زهـرا ندارد
در جــرگـۀ انـسـانـیـت هـم جـا نـدارد

در خشکسال حسرتم باران دلم خواست            من بی‌سر وسامانم و سامان دلم خواست
چون درد بی‌درمان شدم درمان دلم خواست            یاد نجف افـتاده‌ام، ایـوان دلـم خواست

شکرت همینکه سایه‌ات را کم نکردی
گــنــدابـی آدم شـد مــرا آدم نـکــردی

عالی نجف، اعلا نجف، والا نجف بود            یکتا نجف، زیبا نجف، رویا نجف بود
چون احسن الاحوال دلها را نجف بود            حـتـی شـروع اربعـیـنـم با نـجـف بود

اذن پــیـاده رفـتــنـم را مـرتـضـی داد
وقتی قسم دادم به زهرا… کـربلا داد

هر چند ما از سـیـنـه چاکـان شـمائـیم            عـبد نجـف هسـتیم و لنگ کـربـلائـیـم
بـعـد از غــدیــر آمـادۀ مــاه عـزائـیـم            بـوی مـحــرم آمـده، سـر بـه هـوائـیـم

آهـسـتـه آهـسـتـه بـنـی هـاشـم مـی‌آیـد
کـم کـم صـدای اکـبـر و قـاسـم مـی‌آید

بر روی لبها خنده هست و نیست ناله            دارد به دور نـاقـه‌هـا از نــور، هـالـه
در کــاروان خـویـش دارد بــاغ لالــه            بـر شـانـۀ عـبــاس مـی‌آیــد سـه‌سـالـه

این کـاروانی‌هـا چـقـدر اطـفـال دارند
حتی زنان در دست و پا خلخال دارند

آغوش گرم مادری با شیـر خواره‌ست            تنـظـیـم لالائـیـش هم با گـاهـواره‌ست
در گوش دختر بچه ها هم گوشواره‌ست            اینجا نه معجر سوخته نه پاره پاره‌ست

هم کاروان، خورشید و هم مهتاب دارد
مـشـک عـمـوی بـچـه‌هـا هم آب دارد

اینـجـا نـخـنـدیـدنـد بر چـشـم تـری هم            اینجا نبـردنـد از کسی انگـشـتـری هم
ایـنجا نـخـورده تـازیـانـه دخـتـری هم            حـتی نـبـریـدنـد در مـقـتـل سـری هـم

امـسـال شـاید یک مسـلـمـان آب آورد
یـک سـایـبــان بـالا سـر اربــاب آورد

دل سپردیم به عشقش، چه اسیریم اسیر             طیّب الله به این حـضرتِ دلـدارِ دلـیر

«درِ» علم است و در از قلعۀ خیبر کنده             پسرِ مرحب از این واقعه شد یک شبه پیر

می‌نشستند دو زانو؛ پُرِ از شرمِ حضور             مالکِ اشتر و مقداد، سر افکنده به زیر

چشم در چشم شدن کارِ فقط فاطمه بود             چونکه سخت است گذر کردن از این راه و مسیر

هم هم آغوشِ یتیمان شد و هم در میدان             همه گـفـتـند کسی آمـده با هـیبتِ شـیر

ذوالفقارش شده یک لشکر و دستانِ خدا             غضبُ الله نوشته‌ست به روی شمشیر

علوی مذهـبمان کرده خدا روزِ الَست             گفته این است برای همگان نِعمَ الامیر

رفت تا هجده ذی‌الحجّه به پیغمبر گفت:             جز علی هیچکسی را به خلافت نپذیر

سندِ مـحـکـم آن آیۀ «ألـیـوم لکُم ...»             منکرش را بنـشان و بگـو آرام بگـیر

مُهر تأیـیدِ نـماز است فـقـط حبّ عـلی             نام او اصلِ اذان است و رکوع و تکبیر

از خوشِ حادثه بر ساحـت پیـشانیِ ما             نام او حک شده! زیباست عجب این تقدیر

نسل در نسل، یقـیناً به عـلی مُنـتَـسبیم             شـجره نـامـۀ ما را بنـویـسـید غـدیـر!

ای آسـمان مُـبـلِّـغ عـشـق و کمال تو            وِرد لب ملائکه خُـلـق و خـصال تو

یا قـاهـِر العَـدُوِّ… وَ یا وٰالِـیَ الـوَلی            شد مَظْهـَرُ العـجـائِب عـالَم خـیال تو

بـُــردنــد انــبــیــاءِ الـهــی و اولــیــا            حسرت به سجده‌های تو و شور و حال تو

شـرح قَـدَر به معـرکـه‌هـا اقـتـدار تو            شـأن نُــزول عـدلِ خـدا اعـتـدال تـو

عینُ الیقین و حِصْنِ حَصین، فاتح المبین            رویای اهل جنـةُ الاعـلیٰ وصـال تو

پروانه هم در آتش عشق تو شعله خواست
شکـرِ خدا که حُبِّ تو در تار ُو پود ماست

مـعـنا کـنـیـد واژۀ نِـعْـمَ الـنّـصیـر را            نـوکـر شـدم خـدا بـشـنـاسـم امیـر را

شکر خـدا که حُـبّ وصیّ نبی، علی            بد مست می‌کند به خدا این حـقیر را

دست خدایی و صفت دسـتگـیری‌ات            دارد هـوای طـفـل یـتـیم و فـقـیـر را

اربـابـی و غـلام خـود آزاد می‌کـنـی            جـان حسـن رها نکـنی این اسـیر را

با دسـت خود پـیـالـۀ آبی درست کن            تـا مَـزْمَـزَه کـنـیـم کـمی الـغـدیـر را

عـلّامه هم غلام غـلامان حیدر است
مولای ما قیامت و ساقی کوثر است

با هـر قـیـام تو شـده بـرپـا قـیـامـتـی            در هر رکـوع تو شده دیـده کـرامتی

تکـبیر تو بزرگی رب را نـشان دهد            رفتی به سجده گفت خدا چه سعادتی

وَالله در تـشـَـهُّــدِ بـی اَشـهــدِ عــلــی            پـیـدا نـکـرده عـرش الـهـی دیـانـتـی

بعد از سلام های نمازی که خوانده‌ام            گفتم هزار شـکـر که هـسـتم ولایـتی

افـتــادم و بـلـنـد شـدم یـا عـلـی مــدد            افـتـادنـَم بـرای مـن آورده نـعــمـتـی

این اوج غربت است، منم یاور علی
این اوج عزّت است، منم نوکر علی

فـرمـانـدهـی کـُلِّ قـــُوا شـاه لافــتـیٰ            شمشیر و شیر حضرت حق کیست؟!مرتضی

یار و وصی حضرت ختم رسل علیست            سـردار بدر و خیبر عـلمـدارِ ماسـوا

حرف علیست قول نبی وَحی کردگار            حیدر قَسیم نار و جنان است در جزا

یا مرتضی تپـشْ تپـشِ قـلـب فـاطمه            ذکـر لـب کـریـم حـرم شــور نـیـنـوا

شاهـنـشَه غـدیر حسـابم کـنـد اگر…            دل می‌شود مُـحـرّمـی و نـذر کـربلا

سـیـنه زن حسـین توأم شاه لـو کـَشَف
پـای رکـاب وارث تو می‌روم نجـف

جبریل مکرر این صـلا را سـر داد            بـلّـغ، بـلّـغ… نـدا بـه پـیـغـمـبـر داد
فرمان خـداست: بر سر دست بگـیر            آن دست که در رکـوع انگـشـتر داد

**********************

چون صبح الست، عهد دیرینه گرفت            قـرآن مجـسـم، به روی سـینه گرفت
فرمود: علی از من و، من از علی‌ام            آئـیـنـه به روی دست آئـیـنـه گـرفت

**********************

آن روز که خم، به دست دو دریا رفت            فـردوس به خاک‌بوسی صحرا رفت
فریاد فلک به «اِکفِیانی» برخواست            تـا دست مـحـمـد و عـلـی بالا رفـت

**********************

خـورشـید طلـوع کرده از لـبخـندش            نور است و هزار رشته در پیوندش
دیـدنـد در آسـمــان دسـتــان رسـول            دست عـلی است و یـازده فـرزندش

**********************

در آیـنه مهـر و مه، شـکـوفایی کرد            دسـتـان عـلـی، بـلــنـد بــالایـی کـرد
آن روز خـداونـد، خـودش از مـردم            با سـورۀ « مـائـده » پـذیـرایی کرد

**********************

بت‌خانۀ شرک را شکستی ای دست            بر خـندق جهـل، راه بستی ای دست
هر جا که نشان «فـوق ایدیهم» بود            معـنای «ید الله» تو هستی ای دست

**********************

«والـعـصر» که آیه آیۀ آن به عـلی            می‌خورد قسم، به دین به قرآن به علی
»اِنسـانَ لَـفی خُسـر» بود دشـمن او            بـاید که بـیاوریم «ایـمـان» به عـلی

**********************

در ســجــدۀ شـکـر آفــتــاب افــتـاده            جـــای قـــدم ابـــوتـــراب افـــتـــاده
عـمـری‌ست که از حلاوت نام عـلی            حــتــی دهــن کــویـــر آب افـــتــاده

**********************

سرچـشمۀ روشن حیات است غـدیر            عـطر ملکـوت صلوات است غـدیر
گرچه به بلـنـدای شـکوهـش نرسـیم            کـوتاه‌ترین، راه نـجـات است غـدیر

عهدی شکسته شد غم آن ماجرا که هست            مَن کنتُ را غدیر نخواندی، منا که هست
پیمان ببـند فرصت قـالـو بلی که هست            باشدعـلی خدا نه، ولی ناخدا که هست

بعد ازخدا بزرگ همه ماسوا که هست

ناد عـلی بـخـوان و بگو یکـصدا عـلی            فـریـاد کن به مـأذنـه، حـیّ عـلی عـلی
هم فاطمه است حیدر و هم مصطفی علی            بعـد از خدا و بعـد رسـول خـدا، عـلی
ساقی است گر شراب نداری بیا که هست

یک یا علی‌است فاصله از عشق تا علی            یوسف! چه غم زمکر زنان، باش با علی
وا می‌شـود تـمـامی درهـا بـه یـا عـلی            لشگر گشا علی‌است و مشکل گشا عـلی
فرمانروا که بود و شه لافتی که هست

هم مبـتـدای عـاشـقی ماست هـم خـبـر            در کـوچه‌اش یـتـیـم و اسـیرند رهگذر
دور کــریـم هـاسـت گـدایـانِ بـیـشـتــر            مـا سـائـل رکـوع عـلـی نـیـسـتـیـم اگر
او اِنّــمــا ولــیّــکـم اللهِ مــا کـه هـسـت

گفتی عـلی خـداست نه آئـیـنۀ خـداست            پس هرچه از بزرگی او دم زنم رواست
هـم ابـتدای صبح قـیامت هم انـتهـاست            محشرصفی ز وسعت آغوش مرتضاست
ای عـاشقان هجوم نیارید جا که هست

نقّاش، حیدر است که عالم منقّش است            مهرش حلول کرد به جان و دلم نشست
دل عاشق علی‌است، در این حُب دو آتشه است            عاشق گـناهکار اگر شد در آتش است
اما حسابش ازهمه عـالم جدا که هست

تاریخ را سپـرد به ما، رفت مصـطفی            قرآن ورق ورق شد و عترت جدا جدا
آتش به در رسید و همان شد که مرتضی            فرق علی شکافت، بخون خفت مجتبی
عباس من! صبور بمان کربلا که هست

زهرا نفس کشید که جان داشت از علی            فـریاد اگر کـشیـد زبان داشت از علی
بازو، کبود بود و نهـان داشت از علی            آن بی نشانه‌ای که نشان داشت از علی
دل بیـقـرار یافـتـنـش هرکجا که هست

عـلی بر ماسِـوا، نِـعـمَ الاَمیـر است            که ذکرش؛ منـبعِ خـیـرِ کـثـیر است

به جِد…هـر دانۀ تـسـبـیـحم امـشب            به ذکرِ یا عـلی؛ نِعـمَ الـنَصیر است

نـگـاه کـعـبه امشـب غـرق حـیـرت            دعـا امشب چه ناب و دلپـذیر است

چـو باشـد ذکـر او خَـیـرُ العـبـادات            سـعـادت، با عـلی معـنا پـذیـر است

امــیــر و قــافــلــه‌سـالار هــسـتــی            به غـایت پادشـاهی بس دلـیـر است

نـگــاه قــدســتـیــانِ عــرشِ اعـــلا            برابر با نگاهـش سـر به زیر است

هــزاران کـهــکـشـان راه شـیــری            بـه دامِ زلـف مـوّاجـش اسـیـر است

خــدا نَــبْــوَد، ولـی ذاتــاً وجــودش            شبـیه حضرت حـق بی نظـیـر است

بخوان از مأذنه”حَیّ عَلی العـشـق”            که بی نامش اذان، جهلی کبیر است

“قــسـیــم الـنّـار و الجَـنَّـة “عـلـی و            همان، مصداقِ بر حـقِّ غـدیر است

درست وقت اذان بود؛ وحـی نازل شد            که دین حضرت خورشید تازه کامل شد

به لطف حضرت خورشید جان تازه گرفت            دلی که پـای نفـس‌هـای آسـمان دل شد

شکست ظرف بُلـورین ظلمت شب را            نگـاه صبح؛ وَ فـرمود ظـلـم باطـل شد

هـنـوز دیـن خــداونـد در تـلاطـم بـود            که ذوالـفـقـار عـلی آمـد و حـمـایل شد

و تیغ حضرت حیدر به خلق ثابت کرد            که لحظه های زمین خوردن اراذل شد

قسم به خلقت هفت آسمان و «ما فیهم»
فـقـط عـلی‌ست «یـدالله فـوق ایـدیهـم»

خلاصه؛ حضرت خورشید میزند فریاد            غدیر خـم پس از امروز شد عـلی آباد

نسیم، راه خودش را به زلف او کج کرد            اگر که عطر علی پخش میشود در باد

و مـادر تو خـودش بارها شهـادت داد            فـقط تویی که شدی شیر مرد مادر زاد

همیشه حضرت صدیـقـه یاعـلی گـفته            اگر که نام تو پـیچـیـده است بـین بـلاد

تو بـا خـدا و خـدا نـیـز با تو می‌مـانـد            که با تو حضرت جبریل دست بیعت داد

قسم به خلقت هفت آسمان و «ما فیهم»
فـقـط عـلی‌ست «یـدالله فـوق ایـدیهـم»

از آسـمـان خـبـر از زلـف یـار می‌آید            که پـا بـه پـای عـلـی اعـتـبـار مـی‌آیـد

همیشه حضرت زهرا کنار حیدر هست            که در کـنـار طـلا هـم عـیـار؛ می‌آیـد

میان این همه عاشق که مرتضی دارد            چـقـدر نــام تـو مـیـثـم بـه دار مـی‌آیـد

قـسم به ناد عـلی و به لافـتی که فـقـط            به دست‌هـای عـلـی ذوالـفـقـار مـی‌آیـد

برای عرض ارادت به همسرش زهرا            هـمـیـشـه حــیـدر دلـدل سـوار مـی‌آیـد

قسم به خلقت هفت آسمان و «ما فیهم»
فـقـط عـلی‌ست «یـدالله فـوق ایـدیهـم»

به او دادند کشتی را که در آن ناخدا باشد            در این دنیای خـاکی او تجـلیّ خدا باشد

خدا بود و نبی بود و بنا شد حضرت خاتم            نه در روی زمین بلکه امیر ماسوا باشد

اگر چه اشـرف کـل خلایق بوده از اول            به بعثت میرسد وقتی که حرفش مرتضی باشد

چهل قرن است پیغمبر به لب ذکر علی دارد            نبی حق داشت با آیـات قـرآن آشنا باشد

علی شد نفس پیغمبر علی شد جانشین او            بنا بود از همه عالم حساب او جدا باشد

پیمبر با علی هر دو یکی هستند در باطن            اگر یا مصطفی گوئی همان یا مرتضی باشد

برای بت شکستن شد رکابش دوش پیغمبر            نمی‌فهمد کسی هرگز مقامش تا کجا باشد

کسی نـیـامـده او را عـلـی جـواب کـند            علی به سمت گدایان خودش شتاب کند

کسی که خـادمـش حـیـدر حـسـاب کـند            بـه آسـمــان رود و کــار آفــتـاب کـنـد

علی فقط که علی نیست، چارده نور است

از او جدا شدن از هفت پشت ما دور است

بــرای دایــرۀ شــاعــران بـی‌تــکــرار            شده ست خطبۀ بی‌نقـطه، نقـطۀ پرگار

در اولین خـم زلفـش اسیـر شد عـطـار            هزار شاعر مضمون سرا هزاران بار

خیال وصف علی را قلم به دست شدند

شراب عشق علی را نخورده مست شدند

علی، علی‌ست و زهرا شناسنامۀ اوست            شروع او حسن است و حسین ادامۀ اوست

صفات خاص ملائک صفات عامۀ اوست            من از خودم که نمی‌گویم، این چکامۀ اوست

برای او و خدا، دل، شریک قایل نیست

میان عاشق و معشوق، هیچ حائل نیست

که گفته روی زمین قرن‌هاست گم شده‌ایم؟            نه! ما مجـاور کوی صد و دهم شده‌ایم

مسـافـر نـجـف و کـربـلا و قـم شـده‌ایم            مُـبَـلِّـغ جـریـان غــدیــر خــم شــده‌ایــم

غـدیر از نظر شیـعه عـید الاعیاد است

خدا ولایت خود را به شیعیان داده ست

به هر که عاشق او شد اسیـر می‌گویند            به دست‌های عـلـی دسـتگـیر می‌گـویند

و اهل عرش، عـلـی را امیـر می‌گویند            هـنوز جن و مـلک از غـدیـر می‌گویند

جماعت این دو سه خط را ولی نمی‌فهمند

که چیزی از درجات عـلی نمی‌فـهـمند

عـلی که بود؟ نه می‌دانـم و نه می‌دانی            مُحب او چه عـرب باشد و چه ایـرانی

چه آشـکـار سـلامـش کـند چه پنـهـانی            چه در سلامت کـامل چه در پریـشانی

جواب می‌شـنود از عـلی: سلامٌ عـلیک

اگر مـریـد مـرامش شدی بـگـو لـبـیک

به پاست تیر و علی روی پاست وقت نماز            نماز اوست زکات و گداست غرق نیاز

دهان کعبه از این کـارهای او شده باز            که در نهـایـت ایجـاز می‌کـند اعـجـاز؟

به جز علی، که هر انگشت او هنرمند است

برای او در خیـبر به تار مو بـند است

اگـر که دشـمن او تـیـغ را غـلاف کـند            علی که جنگ ندارد، چرا مصاف کند؟

عـمر به خوبی او باید اعـتراف کـند؟!            رواست کعبه نجـف را اگر طواف کند

کجا شبـیـه به نهـج البـلاغه آمده است؟

کتاب‌های جهان را کسی ورق زده است؟

ستاره‌ای ست برای خـودش ابـوریحان            ولـی کـنـار عـلـی می‌شـود ابـوحـیـران

که گـفته نام عـلی نیست داخل قـرآن؟!            هزار بار بـخـوان از شـروع تا پـایـان

قـسـم بـه نـقـطـۀ زیـریـن بـاء بـسـم الله

عـلی ست معنی قـرآن، سخن کنم کوتاه

ستاره روزنی از وصلۀ عبای علی‌ست            روایت است سماوات زیر پای علی‌ست

به عرش رفته محمد، پی خدای علی‌ست            به نقل قول، صدای خدا صدای علی‌ست

قرار شعر بر این شد سخن شود کوتاه

چه “یا علی” بنویسم چه “فی امان الله”

در محفـلی که نام تو باشد گـناه نیست            غیر از دو دست تو بخدا تکیه گاه نیست

در مکتب تو بحث سفـید و سیاه نیست            حالم بدون یاد نجـف رو به راه نیست

توصیف قدر و منزلتت کار هر‌که نیست

دریـایی و وجـود تو مانند برکه نیست

نامت به زیر سلـطه کـشـیده لغـات را            در شیـشه کرده خون رقـیق دوات را

بـر هـم زده نــظـام هـمـه کـائـنات را            میخواهم از دو دست تو برگ برات را

لطفت زیاد و خواهـش دستان ما زیاد

مـا کـم ارادتــیـم و مــرام شـمـا زیــاد

دست غـزل به مرز کـمـالت نمی‌رسد            قــدّ قــلـم بـه اوج جـلالـت نــمـی‌رسـد

صد چشمه هم به جوی زلالت نمیرسد            بیچاره هر کسی به وصالت نمی‌رسـد

قولِ فـمن یَـمت یـرنی‌ات بـعـید نیست

جز دیدنت به وقـت وفـاتم امیـد نیست

بـاید نـوشت نـام تو را با دوات عـشق            زیرا که از تو بوده همیشه حیات عشق

پنهان شده به سایۀ عشق تو ذات عشق            پس اهدنا صراط علی شد صراط عشق

با تو مشخـص است مسیر درست‌مان

جـانـم فـدای نـام ” امــام” نـخـست‌مـان

دنـیـا شـبـیه نـقـطـه ای بیـن کـتـاب تو            مانده نگاه چرخ و فـلک بر جـناب تو

جـز فـاطـمه نـبـوده کسی بـازتـاب تو            صد آفرین به فاطمه صد مرحبا به تو

از تو تمام خـلـق بگـویـند هم کم است

آئـیـنه دار جـلـوۀ پاک تو فـاطمه است

تاریخ شاهد است که جز تو دلیر نیست            ذکری به غیر نام "علی" دلپذیر نیست

عیدی شبیه عـید سعید "غـدیـر" نیست            هرکس که با ولایت تو هم مسیر نیست

بیراهه رفته است به پایش ثبات نیست

راهی به غیر راه تو راه نجات نیست

پـیـدا نمی‌شـود احـدی بـرتـر از عـلـی            آقـاتـر و عـزیـزتـر و بـهـتـر از عـلی

در مـعـرکه کجاست دلاورتر از علی            صدها هـزار مرتبه پیـمـبر تر از عـلی

تعریف کرده ست چنان و چنین علیست

با امـر حق برای نبی جانشین علیست

تا قافیۀ شعر امیر است و غـدیر است            برخیز که هنگـام مراعاتُ نظیر است

الـیـوم که أکـمـلـتُ لــکـم دیـنـکـم آمـد            تا عـرش فراخوان تماشای امیر است

افـطــار در خــانــۀ مــولا بــنـشــیـنـد            هر خسته که مسکین و یتیم است و اسیر است

بــر طـبـل بـکـوبـیـد نــقـاره بـنـوازید            آواز بخـوانـید که بی مایه فـطیر است

مَن ماتَ عـلی حُبّ عـلی مـاتَ شهـیدا            آنانکه نُـمـردند بـمیـرند که دیر است!

این شیـهـۀ اسبـان ظـهور است می‌آید            هنگامۀ ما یَستوِی الاعمی وَ بصیر است

می‌چرخم و می‌رقصم و تقصیر خودم نیست            این شور و جنون را چه کنم عید غدیر است

من ماجرا را خوب یادم هست، چون کاروان ما جلوتر بود            پیکی رسید و گفت برگردید، دستور، دستور پیمبر بود

چرخید سرهای شترهامان چون با محمد بود دلهامان            فرمانبری از حرف پیغمبر، با حج برای ما برابر بود

خیل عظیم حج گزاران را گرد درختانی کهن دیدیم            کار بنای سایه بان‌ها با عمار و سلمان و ابوذر بود

زنگ شترها از صدا افتاد، از دشت حتی رد نمی‌شد باد            راوی به حرف خویش پایان داد، یعنی محمد روی منبر بود

«الیوم اکملت لکم دینی» « من کنت مولاه علی مولاه»            بانگ رسایی داشت پیغمبر، هرچند بعضی گوشها کر بود

آنها که می‌دیدند می‌خواندند از چشم پیغمبر مرادش را            آنها که نشنیدند می‌دیدند در دست او دست برادر بود

هم برکه هم دریا شهادت داد هم طور هم سینا شهادت داد            حتی شن صحرا شهادت داد حکم ولایت دست حیدر بود

از خندق و از بدر تا خیبر، تا لحظۀ آخر که در بستر            از ابتدا حرف از ولایت بود، آری! ولایت حرف آخر بود

غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست            غدیر خم نه مدینه، که دشت کرببلاست

غـدیـر نـقـطۀ انجام یک رسالـت سبز            خـروش حنجـرۀ سرخ سیدالـشهداست

فـرازهای بـلـنـد صحـیـفـۀ عشق است            که تا همیشۀ تاریخ شیعه پا بر جاست

اگر که جاری فیض است و جوش چشمۀ نور            غـدیـر، نـقـطۀ آغاز غـربت دریـاست

مـگـر نـه ایـنـکـه یـدالله فَـوقَ اَیـدیـهِـم            فراز دست محمّد مگر نه دست خداست

مگر نه اینکه صلا زد به امر اَکـمَلتُ            و گفت هر که من او را ولی علی مولاست

علی در آیـنـۀ ذات نـور لـم یـزلی‌ست            اگرچه حّی علی نیست، عالی اعلاست

ز بَعد آنهمه بیعت که بسته شد در خُم            هنوز از چه پس از قرنها علی تنهاست

بدا به پنجره‌هایی که بسته سمت حضور            خوشا به آینه‌هائی که غرق نور ولاست

سـقـیـفـه لـکۀ ننگ است در دل تاریخ            غـدیـر مطلع شعـر بـلـند عـاشوراست

دستی به هم زدند و غدیر آفریده شد            اصلا عـلی از اول امیـر آفریده شد

جبریل از زبان خدا گفت: مصطفی            از ابـتـدا بـرای غـدیـر آفـریـده شـد

یک روز ریخت قطره‌ای از هیبت علی            در قـالبی حماسی و شیر آفریده شد

بیرون کشید روز ازل از دلش نخی            خیاط چیره دست و حریر آفریده شد

لب را ز هم گشود و سخن از بهار شد            پلکی به هم نهاد و کویر آفریده شد

ساقی کوثر است که از دست او نبی            جامی گرفت و خیر کثیر آفریده شد

اول خـدا نشاند عـلی را کـنار خود            دیگر هرآنچه بود به زیر آفریده شد

دل بُرد از خدا به نگاهی دم نخست            اینگونه شد که عشق اسیر آفریده شد

می‌دهد کعبه نشانـی قـبلۀ دیگر علی‌ست           سجده کن پروردگاری را که مایل بر علی‌ست

در حیاطِ صحنِ او خورده است خِضر آبِ حیات           سُرمه کن خاکِ نجف را چشمۀ کوثر علی‌ست

نـقـطۀ آغازِ بســم الله حـرفِ آخــر است           آمده قرآن بگــوید اول و آخــر علی‌ست

نیست نامش در نماز امّا اگر دقّـت کنیم           بعدِ الله آنکه نامش می‌شود اکبر علی‌ست

فرق بسیار است بینِ یارِ جبـر و اختیار           خوب می‌داند حَرا همراهِ پیغمبر علی‌ست

سنگ گر محکم بکوبد کُفر باکی نیست چون           سنگ روی سنگ این آیینه را سنگر علی‌ست

ختم خواهد شد به ده خط معجزاتِ انبیاء           آنکه نامش هم نمی‌گنجد به صد دفتر علی‌ست

دست روی دست بسیار است امّا در غدیر           آنکه دستش رفت روی دستِ پیغمبر علی‌ست

آیت اللهی که خلق الله را از روی لطف           در رکوعِ خویش می‌بخشید انگشتر علی‌ست

شمعِ سوزانی که فکرِ شمعِ بیت المال بود           محشری که ترس دارد در دل از محشر علی‌ست

کهنه پوشی که غلامِ تازه‌اش پوشیده است           جامه‌ای از جامۀ مولای خود بهتر علی‌ست

مــرد نشناســان مُریدِ مالکِ اشـتر شدند           غافل از آنکه مُرادِ مالکِ اشتر علی‌ست

خـاکِ پــای دُلـدل ش هم نیســتم امّـا دِلم           شورِ شیرینی که دارد تا ابد در سر علی‌ست

خَم نخواهم شد به غیر از سجده بر ایوان طلا           می‌پرستم آن خدایی را که سرتاسر علی‌ست

بسم علی حضرت رحمان علی            بـاطـن نــورانـی قــرآن عـلـی

نفس علی، روح علی جان‌علی            منکـر تو نیست‌ مسلمان عـلی

بــنــده ‌الـلـه شــدم‌ بــا عــلــی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

کـیـست عـلـی آیـنـه دار خــدا            جـان‌ نـبـی بـود و نـگـار خـدا

بوده به دسـتـش هـمه کار خدا            در دل مـا هـسـت کــنـار خـدا

ای نـجـفـت کـعـبـۀ دلهـا عـلی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

هرکه نشد خوارِ درت خوار شد            حُبّ تو میزان شد و‌ معیار شد

خـال لـبـت کـعـبـۀ سـیــار شد            شیـعۀ تو اصل و نسب دار شد

خورده به قـنـبر نسب ما علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

صدق تویی صادق و اصدق تویی            حـیدری و قـادر مطـلـق تویی

فــاتـح کـارزار خــنـدق تـویی            حکم رسول است فقط حق تویی

پـس هـمگی باطـلـند الاّ عـلی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

گـوش بـفـرمـان لـبـت آفـتــاب            حُبّ تو ایمان شد و بغصت عذاب

با تو حساب بـدی‌ام بی‌حـساب            جای نبی در شب هجرت بخواب

گـفت نـبی بـین خـطـرها علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

سنگ تو بر سینه زدن دین ما            نـوکـریـت مـذهـب و آئـیـن ما

سر بـزن ای شاه به تـدفـین‌ ما            کـاش بــیــایـی دم تـلــقـیـن‌ ما

زود به دادم بـرس آنـجـا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

روی جـهـاز شـتران‌ مـاه شـو            روشـنــی آخــر ایـن راه شــو

کـوری آن‌ چـند نـفـر شـاه شو            رخ‌ بـنـمــا و ولـــی الـلـه شــو

نیست کسی غیر تو مولا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

آه که هنگـام‌ عـداوت شد و...            بـر ولـی الله خـیـانـت شد و...

پشت علی خلوت خلوت شد و            پشت در خانه قـیامت شد و...

گفت‌ در آن فاجعه زهـرا علی

یـا عـلـی یـا عـلـی‌ و یـا عـلـی

غـم‌ها که به سر آمـد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفـا! روز دندان به جگـرها شد
چـشمان پیـمبر هم معـطوف گـذرها شد            حـجـاج رسیـدنـد و پـایـان سـفـرهـا شـد

وا کرده بـغـل بـرکه بر روی مـسافـرها
گـویا که خـدا داده سـوغـات به زائـرهـا

آنـقدر جهـاز آمد کـوهی شد و بالا رفت            چشمان همه سویش من باب تماشا رفت
احـمد به فـراز آن هـم شـانه مـولا رفت            موسی سوی طور آمد بر عرش مسیحا رفت

مـوقـوفۀ حـیـدر بود هـر خـط بـیـانـاتش
یک جمله به توصیفش یک جمله به اثباتش

میگفت که ای مردم فرمانده لشگر کیست            هرچند پیمبر نیست هارون پیمبر کیست
سرمایه اسلام و از اهل جهان سر کیست            شمـشـیر رسول الله، کرّار دلاور کیست

انگـشـتر ایـمان را هـمواره نـگـین بوده
بر شـانه من رفـتـه معـراج نـشـین بوده

یا رب به علی بوده یک عمر دعای من            هروقت زمین خوردم بوده ست عصای من
جانم به علی بند است جان داده برای من            بی‌واهـمه در بـسـتر خوابـیـده بجای من

وقتی به رکوع آمد طعنه به سلیـمان زد
خیبر جلویش پا شد وقتی که به میدان زد

مغرور نبود اصلا هرچند شجاعت داشت            از زندگی‌اش دل کند با مرگ رفاقت داشت
با نان جوین خوش بود از بس که قناعت داشت            حرفی نزد از مردم هرچند شکایت داشت

بـایـد به دل مـومـن عـشـقـی ازلـی باشد
بر هر که امـامـم من مـأمـومِ عـلی بـاشد

من می روم ای امت زیر نظـرش باشید            تـنها نـشود یک وقت مـثل سپـرش باشد
روزی نرسد داغی روی جگرش باشید            با آتـش و با هـیزم در پشت درش باشید

روزی نـرسد بـاشـد در بـیـن شـما تـنهـا
در پـیـش نگـاه او سیـلـی بخـورد زهـرا

کاری نکـنـید از درد شبها بـشود بـیـدار            از درد کـبودی‌ها از زخـم نوک مسمار
زینب بـبـرد ارث از این سوخـتن و آزار            یثـرب برسـد تا شام کوچه بـرسد بـازار

یک سر بروی نیزه یک خواهر جان بر لب
وای از اثـر شـلاق وای از کـمر زیـنب

سرخوش از جامِ میِ لَم یزلی می‌گویم            سر اگر خواست غمی نیست بَلی می‌گویم
بیخود از خود شده با صوتِ جلی می‌گویم            صد و ده بـار ” عـلیأ به علی” می‌گویم

پـدرم گـفـتـه از آغــاز بـگـو یـا حـیــدر
به زمین خوردی اگر باز بگو یا حـیـدر

از همان روز به فرمـانِ پدر می‌گویم            مست از نامِ عـلی سیـنه سِپـر می‌گویم
«ها عـلـیٌ بشـرٌ کـیفَ بشر» می‌گویم            بـارهـا گـفـتـه‌ام و بـارِ دگـر می‌گویم:

عزّتِ هر دو جهان عزّتِ در نامِ علیست
و اذان قـسـمتی از نـامِ دل آرامِ عـلیست

یا علی اسم به این جذبه و زیبایی نیست            قدرتش قدرتِ جسمانی و دنیایی نیست
هر که شد بندۀ او بنـدۀ هرجایی نیست            به خدا غیرِ علی حضرتِ مولایی نیست

من در این شعر که با یادِ علی می‌خوانم
هر کجا خسته شوم” نادِ عـلی ” می‌خوانم

یا علی، اسمِ تو سرمستِ شرابم کرده است            سرخوش از جامِ میِ و بادۀ نابم کرده است
از درِ میکده‌ها سخت جوابم کرده است            نقشِ انگورِ ضریحِ تو خرابم کرده است

می‌روم بـاز ولی مـسـتـم و بر می‌گـردم
جـلدِ ایــوانِ نجـف هـستم و بر می‌گـردم

یا علی… آمدی و بنده نـوازی کردی            با دلِ خـسـتـۀ مـاتـم زده بـازی کردی
بین ایوانِ نجف خاطـره سازی کردی            هرچه میخواست دلم دادی و راضی کردی

حضرتِ عشق عجب حال و هوایی داری
خـودمـانـیم چـه ” ایـوانِ طـلایـی” داری

یا عـلی روحِ مسلـمانی سلـمان هستی            پـدرِ خاکی و هـمـسایۀ بـــاران هستی
جانِ عالم به فدایت که خودت جان هستی            کفرِ محضیم همه گر تو مسلمان هستی

تو قـسیمی همه با حُـبِّ تو میـزان دارند
دشمنان هم به کرامـاتِ تو ایـمـان دارند

یاعلی دردِ مرا جز غمِ تو مرهم نیست            بندۀ عـشقِ توأم بنـدۀ حیـدر کـم نیست
بگذار عالمیان طـعنه زنندَم غم نیست            هر کسی سائل کوی تو نشد آدم نیست

مـا جــوانـانِ غــدیـریـــم خــدا مـی‌دانـد
پــاسِـبـانـــانِ غـــدیــریــم خـدا مـی‌دانـد

شبِ تنهایی ماه است علی جان برگرد            بر لبِ آیِــنه آه است علی جان برگرد
دل پریشانِ تو چاه است علی جان برگرد            قاتلت چشم به راه است علی جان برگرد

شک ندارم‌ که همین درد مرا خواهد کشت
عاقبت غربتِ این مرد مرا خواهد کشت

زبان به مدح تو وا کرده‌اند جن و پری            چه خوانمت؟که تو فوق تصور بشری

خدا به دست خودش آفریده است تو را            به این بهانه که حتی دل از خودش ببری!

خوشا به حال زبانم! که در همه عمرش            به غیر مـدحِ تو گـفـتن نداشـته هـنری

روایت است: که پیـغـمبران زمان بلا            نـداشتـنـد به غـیـر از تو یـاور دگـری

خدا تو را به بشر هدیه کرد وقتی دید            نـداده است به دنـیـا هـنوز تـاجِ سری

فقط تو نفس رسولی،عجیب نیست اگر            نداشت در شب معراج جز تو همسفری

قـسم به آتش عـشقـت، که آتـش دوزخ            به نـوکـران تو هرگـز نمی‌کـند اثـری

زمـان بـیـعـت ما با امـیـر آمـده اسـت

خـبـر دهـید به عـالـم غـدیر آمده است

شـدنـد عـالـم و آدم اسـیـر چـشـمـانـت            هـزار بـار شـود جـان مـا به قـربـانت

به روز حشر که هرکس به خویش مشغول است            خـدا کـنـد بـرسـد دست مـا به دامـانت

سرِ نـماز هـمین که قـنوت می‌گـیـری            مـلائکـه هـمـگی می‌شـونـد حـیـرانت

تویی همان که اگر پـرده‌ها کنار روند            زیـاد و کـم نـشـود ذرّه‌ای از ایـمـانت

مرا ببر به نجف بین عاشـقـان خودت            بـگـیـر جان مـرا رو به روی ایـوانت

به ذکر فـاطمه مشـغـولی و زبانت هم            به وجـد آمـده بـا ذکـر فـاطـمـه جـانت

خوشا به حال یتـیـمان که می‌توانستـند            هـمـیـشه سـر بـگـذارند روی دامـانت

زمـان بـیـعـت ما با امـیـر آمـده اسـت

خـبـر دهـید به عـالـم غـدیر آمده است

تویی که در هـمۀ خـلـق بی‌هـمـانـندی            همین شده ست که شایع شده خداوندی!

شــنــیــده‌ام پــدرِ امــتِ پــیــامـــبـری            چه می‌شود که قبولم کنی به فـرزندی

صدای هـلـهـلـۀ آسـمـانـیـان برخـاست            همین که تو در چـوبیّ قـلعه را کندی

تو بت پرست نبـودی شبـیه بعـضی‌ها            نداشت روح تو با جهـل هیچ پیـوندی

که بود مالک اشتر؟ همان که در میدان            به غیر نـام تو بر سر نبست سربـندی

زمـان بـیـعـت ما با امـیـر آمـده اسـت

خـبـر دهـید به عـالـم غـدیر آمده است